H/içimdeki Çocukla Monolog

dünya batıyor gözüme, perdeleri açma
saçımın beyazını, yüzümün anısını yutsun karanlık
bırak karışsın aynaların aklı bizi görünce
“sarhoşluktan çift mi görüyorum
insan bu kadar mı benzer kendine?”

kalbimin kapıları gıcırdıyor, açmaya kalkma
anılarımın yolları aynı labirente çıkıyor
seni kendimden çıkarsam kalıyor sıfır
senle beni toplasam bir etmiyoruz da

annen hâlâ cuma günlerinin beslenme çantasında
sabunlanmış elbezi ve fındığı yanmış kurabiye kokusu
abinin gizlice boşalttığı kumbaranı öğrendi herkes
kimse bilmedi senin güzelyazı defterine yazdığını
ilk intihar mektubunu
babamın yarım kalan defter yapraklarından
diktiği yeni defterim ben
sen ilk dizelerinin yazıldığı yırtılmış sayfa
babanın fark etmeden sobayı tutuşturduğu

bak bir ucumuz yanık

aklım saçlarımdan hep daha dağınık
içerisi içime benziyor, balkonda oturalım
sen çocukların flütle çalabildiği neşeli bir şarkı
söyle
ikimiz aynı yaşa gelene kadar uyumayalım