hüznün saçları

kalbi kırık bir aynı
s/onsuzca çoğaltıyor yalnızlığımı
hüznüme değen her sözcük
ağulu bir şiire dönüyor
hıncahınç boşlukla doluyor odam
anılarım üşüşüyor yarının tohumlarına
ekinim ziyan, sessizlik zecri, yokluğu zifir
karanlıktan korkup
gölgemi yutan geceye sığınıyorum

gökyüzüne küskün bir pencere
umarsızca çoğaltıyor tutsaklığımı
oysa ben pürheves uçuyorum
kanatlarım dans ediyor semada
birden kuş olmadığımı hatırlıyorum sonra
hatırlamak düşmektir
lanetli bir uyurgezerim ben
rüya mı değil mi bilmiyorum

eli titreyen bir rüzgar
alıp götürüyor nefesimi
sessizliğim daha çok
alkış alıyor oysa şarkımdan
bir solukluk susamıyorum

mevsimden mi yoksa
alçaklığından mı pencerenin
kuş konmuyor ne zamandır düşlerime

ayna kırık

ama hüznümün saçları çok güzel uzuyor
kesmeye kıyamıyorum