Schrödinger’in Yalnızı

ağır örtüsünü almaz üstünden zaman tutsun uyku
avuntudan işli kanaviçede düş sever dansı emeğin
al yak buradan dercesine belleğini cömert
tutsak ediyor geçmişin merhametsiz gözlerine
durakalıyor lehine işlemeyişinde değişen sevmelerin
bir kendisi eksik yaşamında ve yine ve gene

hık deyip gidivermiş şiiri ya henüz on dokuzunda
olmak ya da elini çekmesi yılların inadından
bu da bir isyan kusursuz kabullenmişliğiyle
bugün de kandırmaca yarının yalanlarını üstüne atacağı
bir sarhoşluk kusacağı durağı kaçırmış utancından
yani her şey yerli yerinde bir yerde ondan başka

göç

bir anıtsal yalnızlık inşa çabası boşunalığında kırk yaşın
korkular üstüne yükselen vazgeçişin bin yüzü, biri o değil
kalan da kendisiyken durakta kim hatırlasın gidişini
ey adı bir şiirde anılmakla yüceltilmiş her insan
ne kadar yoksan görkemlisin işte o kadar bilirim
çünkü tanırım bir şairi açığa vurduğu özleminden